სახელმწიფოსა და ეკლესიის ურთიერთობას ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია მართლმადიდებლურ მოძღვრებაში. ამავე დროს პოზიტიურ სამართალში ეკლესიის მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება იქედანაც ვლინდება, რომ თითქმის ყველა ქრისტიანულ სახელმწიფოში ეკლესიას მინიჭებული ჰქონდა საჯარო სამართლის იურიდიული პირის სტატუსი. ქრისტიანული ქვეყნების მეთაურები ყოველთვის გრძნობდნენ დიდ პასუხისმგებლობას ეკლესიის წინაშე და ცდილობდნენ ხელი შეეწყოთ მისი საქმიანობისათვის. ამგვარი სულისკვეთების კანონები დღესაც აქვთ ევროპულ სახელმწიფოებს. თანამედროვე დემოკრატია ნიშნავს იმას, რომ უმაღლეს დონეზე იქნეს უზრუნველყოფილი მოქალაქეთა მოთხოვნილებები, სადაც სულიერ მოთხოვნილებებს მნიშვნელოვანი ადგილი უკავიათ.

ხანგრძლივი მომზადებისა და განხილვის შემდეგ, 2002 წლის 14 ოქტომბერს მცხეთის სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძარში ხელი მოეწერა კონსტიტუციურ შეთანხმებას საქართველოს სახელმწიფოსა და საქართველოს სამოციქულო ავტოკეფალურ მართლმადიდებელ ეკლესიას შორის. ასეთი შეთანხმება თანამედროვე ეტაპზე სახელმწიფოსა და ეკლესიის ურთიერთობის დარეგულირების ერთ-ერთ ყველაზე მისაღებ ფორმადაა მიჩნეული. კომუნისტური რეჟიმის პერიოდში სახელმწიფოსა და ეკლესიის დამოკიდებულება ძალიან შორს იდგა დემოკრატიული პრინციპებისაგან. ფაქტიურად ეკლესია დათრგუნული იყო სახელმწიფოს მხრიდან და მათ შორის ცივილიზებულ ურთიერთობაზე ლაპარაკიც კი ზედმეტი იყო. ამ შეთანხმების ხელმოწერით დაიწყო ახალი ეტაპი საქართველოს მრავალსაუკუნოვანი მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სახელმწიფოს ურთიერთდამოკიდებულებაში.