მეზვერისა და ფარისევლის შვიდეული

(სახარება ლუკასაგან, თავი 18, მუხლები 9-14 )

თვით შენ, ღვთივპატივდებულო და ყოვლადნეტარო მამაო, სახელის შესაფერისად გაქვს ახოვანებასთან ერთად უსამღვდელოესი მძლეობაც ყველა მტერზე [1]. რომლებიც უჩინრად თუ ცხადად ებრძვიან ღვთის წმინდა კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიას. სასოებისამებრ, უკვე იღებ კიდეც ღვთისგან გვირგვინს ღვთისავე გამო, - მარადყვავილოვანს მადლთა მიერ და დაუჭკნობელს სულიწმინდის მოქმედებებით. მისგანვე, ვინც ბუნებითად სასურველია, თითქოსდა ხელთა გაქვს შენ, მისდამი შენი სრული თანაშეტკბობის გამო, ნეტარი შვება, და ამიერიდან შენც, თუკი ვინმე სხვა, ცხადლივ განცხრები თავად უფლით. როგორღა ხდება ან რა სახით გესათნოება, რომ, თუნდ ლიტონი სიტყვით (არათუ შენს პატიოსან და ნეტარ ნაწერთა მიერ), მეც განმიკუთვნო და მომაგო ეს ყოველივე, - მე უძალოსა და მოშიშარს, ვისაც დღემდე არასოდეს მისწავლია, თუ როგორ აღვძრა ღვთის მწყობრში ანთუ ღვთის და ღვთისვე გამო წმინდა ბრძოლაში გონების საქმითი ძალები ანდა სულისმიერი აზრები, როგორც რამ ხელის თითები, [2] რომ ამ გზით ახოვნად იძლიონ ისინი, რომლებიც ყოვლისმპყრობელი უფლის წინააღმდეგ აზვავებულან სიტყვებითა და რჯულდებებით, და განიდევნონ იმ კეთილი მიწიდან, რაც არის თვით უფალი და ღმერთი ჩვენი, და იგივ მართლმადიდებლური სარწმუნოება, - ჭეშმარიტად მტკიცე საფუძველი და შემყარება კეთილმსახურებითი დოგმატებისა და სათნოებათა მარადმდინარე ნაყოფთმშობელობა და ბუნება.

საყვარელნო! ქრისტიანეთა მიცვალებასა ზედა ანგელოსნი მოივლინებიან ზეცით მეუფისა მიერ, და მოუწოდებენ მონასა მას ღირსსა: ჰოი, ვითარ დიდი საიდუმლო აღესრულების, საშინელი და შესაძრწუნებელი, და ღირსი გალობისა და სახე დიდისა მის სიბრძნისა საღმრთოჲსა! ვითარ განვალს სული ხორცთაგან, ვითარცა სახლისა რაჲსაგანვე, და მივალს მეუფისა თვისისა. ვითარცა ოდეს იგი იშვებოდეს ყრმა, ეგრეთვე მიცვალებაჲცა კაცისა: შობა არს ფრიად უაღრესი მის შობისა, რამეთუ მივალს სული იგი ნათლად ბნელისა ამის სოფლისაგან, - განიხსნების, ვითარცა საკრველისაგან - განვალს დიდებისა ამისგან, განთავისუფლდების ღვაწლისაგან, და მივალს განსვენებად. რამეთუ, ვითარცა მზე ცისკარსა განწმედილსა აღმობრწყინდეს რა, ეგრეთვე სული, განვიდის რა ხორცთაგან, გონებითა წმიდითა ბრწყინავენ, და ვითარცა მეფე შარავანდითა შერავალნ პალატად შემკობილი, ესრეთ არს სული განმავალი ხორცთაგან, და მიმავალი ღმრთისა დიდებასა.

ყოველი ოჯახი, მძიმედ განიცდის უახლოესი წევრის გარდაცვალებას და გლოვით გამოხატავს თავის წუხილს, მაგრამ ბოლო დროს ეს დამახინჯებული ფორმით ვლინდება.

შესავალი

დოგმატთა წყაროები

რას ეფუძნება დოგმატები?

ცხადია დოგმატები ეფუძნება წმიდა წერილსა და წმიდა სამოციქულო გადმოცემას და არა ცალკეულ პირთა, თუნდაც ეკლესიის მამათა და მასწავლებელთა, მოსაზრებებს. წმიდა წერილსა და წმიდა სამოციქულო გადმოცემაში მოცემული სარწმუნოების ჭეშმარიტებანი ქმნიან სარწმუნოების სწავლების იმ სისავსეს, რომელსაც ძველი ეკლესიის მამებმა ეკლესიის „კრებითი სარწმუნოება" „კათოლიკე (ბერძ. καθολικός - საყოველთაო) სწავლება" უწოდეს. წმიდა წერილისა და გადმოცემის ჭეშმარიტებანი, ერთ მთლიანობად ჰარმონიულად შერწყმულნი, განსაზღვრავენ ეკლესიის „კრებით ცნობიერებას", რომელსაც სულიწმიდა მართავს და უძღვება.

არსებობის პირველივე დღეებიდან ქრისტეს წმიდა ეკლესია დაუღალავად ზრუნავდა, რათა შვილნი მისნი, წევრები ეკლესიისა, მტკიცედ მდარიყვნენ წმიდა ჭეშმარიტებაში.

პირველ რიგში, გულითადად მივესალმები აზერბაიჯანის პრეზიდენტს, ბატონ ილხამ ალიევს, ქალბატონ მეხრიბან-ხანუმს და აზერბაიჯანის ხელისუფალთ, ასევე ჩემს ძმას, შეიხულ ისლამ ალახ-შუქურ ფაშა ზადეს და ყველა აქ დამსწრეს.

მასობრივი ინფორმაციის საშუალებით გახდა ცნობილი, თითქოს თვენ „დამოუკიდებლობის" 20 წლისთავთან დაკავშირებით მილოცვა გაუგზავნეთ სამხრეთ ოსეთის თვითაღიარებულ პრეზიდენტს, რამაც ჩვენს მრევლში და საერთოდ საქართველოს მთელ საზოგადოებაში მძაფრი უარყოფითი რეაქია გამოიწვია.

„ღმერთი არავის უხილავს არასოდეს. მხოლოდშობილმა ძემ, რომელიც არის მამის წიაღში, - მან გამოთქვა" (იოან. 1,18). ამრიგად, უთქმელია და მიუწვდომელია ღვთაება, რადგან „ვერავინ შეიცნობს მამას, თუ არა ძე, ვერც - ძეს, თუ არა მამა" (მათე 11,17); და წმინდა სულმაც ისევე იცის ის, რაც ღვთისაა, როგორც ადამიანის სულმა იცის ის, რაც მასშია.

წმ. იოანე დამასკელის შრომა: „მართლმადიდებელი სარწმუნოების ზედმიწევნითი გადმოცემა" ეპოქალური მნიშვნელობის ძეგლია, რომლის ღირსებანი მრავალი კუთხით შეიძლება წარმოჩნდეს. გამოვყოფთ რამდენიმე მათგანს:

სხდომის თანამდივნები - ნიკოლოზი (ფაჩუაშვილი) - ახალქალაქისა და კუმურდოს მიტროპოლიტი და საბა (გიგიბერია) - ხონისა და სამტრედიის მიტროპოლიტი

2011 წლის 20 დეკემბერს შედგა საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წმინდა სინოდის სხდომა. წმინდა სინოდმა განიხილა შემდეგი საკითხები:

სახელმწიფოსა და ეკლესიის ურთიერთობას ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი ადგილი უკავია მართლმადიდებლურ მოძღვრებაში. ამავე დროს პოზიტიურ სამართალში ეკლესიის მიმართ განსაკუთრებული დამოკიდებულება იქედანაც ვლინდება, რომ თითქმის ყველა ქრისტიანულ სახელმწიფოში ეკლესიას მინიჭებული ჰქონდა საჯარო სამართლის იურიდიული პირის სტატუსი. ქრისტიანული ქვეყნების მეთაურები ყოველთვის გრძნობდნენ დიდ პასუხისმგებლობას ეკლესიის წინაშე და ცდილობდნენ ხელი შეეწყოთ მისი საქმიანობისათვის. ამგვარი სულისკვეთების კანონები დღესაც აქვთ ევროპულ სახელმწიფოებს. თანამედროვე დემოკრატია ნიშნავს იმას, რომ უმაღლეს დონეზე იქნეს უზრუნველყოფილი მოქალაქეთა მოთხოვნილებები, სადაც სულიერ მოთხოვნილებებს მნიშვნელოვანი ადგილი უკავიათ.

ხანგრძლივი მომზადებისა და განხილვის შემდეგ, 2002 წლის 14 ოქტომბერს მცხეთის სვეტიცხოვლის საკათედრო ტაძარში ხელი მოეწერა კონსტიტუციურ შეთანხმებას საქართველოს სახელმწიფოსა და საქართველოს სამოციქულო ავტოკეფალურ მართლმადიდებელ ეკლესიას შორის. ასეთი შეთანხმება თანამედროვე ეტაპზე სახელმწიფოსა და ეკლესიის ურთიერთობის დარეგულირების ერთ-ერთ ყველაზე მისაღებ ფორმადაა მიჩნეული. კომუნისტური რეჟიმის პერიოდში სახელმწიფოსა და ეკლესიის დამოკიდებულება ძალიან შორს იდგა დემოკრატიული პრინციპებისაგან. ფაქტიურად ეკლესია დათრგუნული იყო სახელმწიფოს მხრიდან და მათ შორის ცივილიზებულ ურთიერთობაზე ლაპარაკიც კი ზედმეტი იყო. ამ შეთანხმების ხელმოწერით დაიწყო ახალი ეტაპი საქართველოს მრავალსაუკუნოვანი მართლმადიდებელი ეკლესიისა და სახელმწიფოს ურთიერთდამოკიდებულებაში.

საქართველოს სამოციქულო ავტოკეფალური მართლმადიდებელი ეკლესია (შემდგომში - ეკლესია), რომელსაც წარმოადგენს სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქი, მცხეთა-თბილისის მთავარეპისკოპოსი, უწმიდესი და უნეტარესი ილია II და საქართველოს იუსტიციის სამინისტრო (შემდგომში - სამინისტრო), რომელსაც წარმოადგენს მინისტრი გია ქავთარაძე